شناسایی یک راهبرد جدید مولکولی برای درمان سرطان پروستات

به گزارش شهر پنج و به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان پروستات، با داروهایی درمان می‌شوند که هورمون‌های عامل رشد تومور را کاهش می‌دهند یا آنها را متوقف می‌کنند. اگرچه داروها برای مدتی موثر هستند اما بیشتر بیماران نهایتا نسبت به این درمان‌ها مقاومت نشان می‌دهند.

پژوهش جدیدی که در “دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن”(WUSM) انجام شده، یک مولکول آران‌ای را شناسایی کرده است که تومورهای پروستات را سرکوب می‌کند. دانشمندان در این پژوهش دریافتند که سرطان پروستات، روش‌هایی را برای خاموش کردن این مولکول آران‌ای پیش می‌گیرد تا امکان رشد را برای خود فراهم کند. آزمایش‌های صورت گرفته روی موش‌های مبتلا به تومور پروستات انسانی نشان می‌دهند که بازیابی این مولکول آران‌ای می‌تواند راهبرد جدیدی برای درمان سرطان پروستات باشد که در برابر درمان‌های هورمونی مقاومت نشان می‌دهد.

“نوپام ماهاجان”(Nupam Mahajan)، استاد دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن و از پژوهشگران این پروژه گفت: داروهایی که برای درمان سرطان پروستات در اختیار داریم، در ابتدا موثر هستند اما بیشتر بیماران پس از مدتی، ایجاد مقاومت را آغاز می‌کنند و داروها معمولا کارآیی خود را پس از یک یا دو سال از دست می‌دهند. گزینه‌های موجود برای بیماران در این مرحله، بسیار محدود است. ما علاقمندیم که به این نیاز بپردازیم و به توسعه درمان‌های جدید برای بیمارانی کمک کنیم که مقاومت نشان می‌دهند. ما باور داریم که این مولکول آران‌ای ممکن است به ارائه یک روش موثر درمانی کمک کند.

پروتئین کلیدی که به رشد تومور پروستات می‌انجامد، به تستوسترون متصل می‌شود و پیشروی سرطان را تحریک می‌کند. پژوهشگران با بررسی امتداد DNA که گیرنده آندروژن را رمزگذاری می‌کند، دریافتند بخشی از مولکول DNA که در کنار گیرنده آندروژن قرار دارد، مولکولی موسوم به “آران‌ای غیرکدکننده”(ncRNA) را تولید می‌کند. آنها دریافتند که آران‌ای غیرکدکننده، یک نقش کلیدی در تنظیم گیرنده آندروژن بر عهده دارد. به دلیل موقعیت آن در کنار گیرنده آندروژن در ژنوم، پژوهشگران آن را “در کنار گیرنده آندروژن”(NXTAR) نامیدند.

ماهاجان ادامه داد: گیرنده آندروژن در سرطان پروستات، بسیار هوشمندانه عمل می‌کند. پژوهش ما نشان می‌دهد که این گیرنده، سرکوبگر خود را سرکوب می‌کند. در اصل، به NXTAR متصل می‌شود و آن را خاموش می‌کند. این بدان معناست که در همه نمونه‌های سرطان پروستات که مورد بررسی ما هستند، به ندرت می‌توان NXTAR را پیدا کرد زیرا با حضور گیرنده آندروژن در این نوع تومورها، سرکوب می‌شود. ما NXTAR را با استفاده از دارویی که در آزمایشگاه من تولید شده است و گیرنده آندروژن را سرکوب می‌کند، پیدا کردیم. هنگامی که گیرنده آندروژن سرکوب می‌شود، NXTAR ظاهر شدن را آغاز می‌کند. هنگامی که ما این موضوع را مشاهده کردیم، حدس زدیم که یک سرکوب‌کننده تومور را کشف کرده‌ایم.

این دارو که “(R)-۹b” نام دارد، برای حمله به جنبه‌های گوناگون بیولوژی سرطان پروستات ساخته شده است و بیان گیرنده آندروژن را به طور کلی از بین می‌برد؛ نه اینکه فقط توانایی آن را برای اتصال به تستوسترون یا کاهش سطح تستوسترون در بدن از بین ببرد. این همان کاری است که داروهای تایید شده کنونی انجام می‌دهند. داروی(R)-9b در این پژوهش، به عنوان ابزاری برای آشکار کردن حضور و نقش NXTAR عمل کرد.

پژوهشگران با بررسی نمونه‌های تومور پروستات انسانی که در موشها قرار گرفته بودند، نشان دادند که بازگرداندن بیان NXTAR، به کوچک شدن تومورها منجر می‌شود. همچنین، آنها نشان دادند که برای دستیابی به این اثر، به کل آران‌ای غیرکدکننده نیاز ندارند. یک بخش کوچک و کلیدی از مولکول NXTAR، برای خاموش کردن گیرنده آندروژن کافی است.

ماهاجان افزود: ما امیدواریم که هم(R)-9b و هم NXTAR را به درمان‌های جدیدی برای سرطان پروستات مقاوم به درمان تبدیل کنیم. یکی از راهبردهای امکان‌پذیر این است که این داروی مولکولی و NXTAR را در نانوذرات محصور کنیم و با دو روش متفاوت به خاموش کردن گیرنده آندروژن بپردازیم.

این پژوهش، در مجله “Cancer Research” به چاپ رسید.